Ανδρέας Κολοβός- Θραύσματα
Μέλη Γυμνά
Από το αίμα έως το χρυσάφι
να αντιμάχεσαι να φταις
έως την πραγματικότητα
Μόνο
φως
ως νήπιο
δύσβατο
πλένει
την αρμυρή
σταγόνα
τη θάλασσα
~~~~~~~~~~~~
Δώμα εντόμων
το στόμα
γερνά το φως
αναρριπίζει τη λαλιά
το αγαθό
κενοτάφιο
μάτι
~~~~~~~~~~~~~~
Απανθρακωμένο φως:
πυγολαμπίδες
πρόγονοι ιδεογραμμάτων
Νωπό ορυχείο
η καύση των δακρύων
η αίγλη των μετάλλων
Ξεστόμισα λάκκο
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γριά αγελάδα
θηρεύει
το μητρικό γάλα
το έλεος
των εποχών
~~~~~~~~~~~~~~~
Πολτός η νύχτα
αίμα κεριού
ένα τετράγωνο σπίτι
Πουλιά χαλκομανίες
στον ηλεκτρικό χλοοτάπητα
της πόλης
οξειδώνουν χαλάζι
τενεκεδένια δόντια
από κορμί
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Φιλούσα
τον φόβο
ικέτευα
να χωρέσω
κοιτάζοντας σε
στο σώμα που ταξιδεύει
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η νύχτα απορροφά
απαλά τους διάττοντες
Τα δάχτυλα στην παλάμη
σημειώνουν
επιπλέοντα σώματα
ναυαγών
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν ξέρω
θα κοιμάμαι …
όπως έγραφα
το κοιμάμαι
όπως το λησμονιέμαι
Τρία χρόνια
ο ίδιος
γραφικός χαρακτήρας
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Προετοιμασία
Κάθε μέρα
ξυρίζω τις μασχάλες μου
Τις κόκκινες τρίχες
τις δένω σφιχτά
μια μια στα τσίνορα
Είμαι το σχοινί
γίνεσαι το δέντρο
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μια ρίζα
τρώει το σπίτι μου
Απόγονο χνούδι
το πρόσωπό σου
είναι
όλο το βάρος
Τύμπανο
αρχαίας μάσκας
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η γνώση ότι βρέχει
Στο τζάμι του παραθύρου
το παιδί
με το δάχτυλο
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν βρέχει
κλείνουν οι φωνές
στόμα σε στόμα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Να είσαι
μόνος
συγκινημένος
